Keuze-Opdrachten

Keuze-opdracht: Passende muziek "De Aanslag"

Eminem - Stan

Als eerste liedje voor mijn persoonlijke soundtrack koos is dit intrigerend liedje. Het is namelijk een zeer traumatische song. Op het eerste zicht zou je niet denken dat het liedje iets te maken zou kunnen hebben met de gebeurtenissen in ''de aanslag'' en het verhaal van Anton. Maar toch vond ik een dieper liggende link. Het personage in dit lied ''Stan'' is namelijk geobsedeerd door Eminem. Hij stuurt hem veel fanmail. Eminem antwoordt wel, maar de brieven komen pas later bij Stan aan. Hij wordt eigenlijk gestoord omdat zijn grootste idool maar niet antwoordt. Uiteindelijk pleegt hij zelfmoord samen met zijn zwangere vrouw. Hij sluit haar op in de koffer van zijn auto en rijdt ermee in het kanaal. Dit is zo'n trauma. Het liedje raakt mij enorm en ik vond het al vanaf ik dit liedje voor het eerst beluisterde, zelf een trauma. Het choqueerde mij gewoon hard, dat ik altijd even stil word als ik het liedje opnieuw beluister. De triestheid,  de woede dat dit lied uitstraalt heeft gewoon iets afgrijselijk en mysterieus. Hoe kan men nu zo'n obsessie creëren?

Nu wat is dan de link met het boek en de oorlog? De oorlog was een trauma voor zoveel mensen, net zoals ook dit lied iedereen even stil zal doen worden. Vele mensen die de oorlog meemaakten kunnen deze trauma's nooit verwerken en blijven met een soort van obsessie zitten. Vaak vraagt men zich af hoe nu iemand zo geobsedeerd kan zijn door iets? Maar een traumatische ervaring kan hier zeker voor zorgen naar mijn mening. Misschien is de link wat vergezocht, maar voor mij komt deze vrij logisch over. Deze psychologische verklaring erachter sluit volgens mij ook perfect aan bij deze psychologische oorlogsroman.

Coldplay - Atlas

Als tweede song koos ik “Atlas” van Coldplay. Het lied heeft een zeer diepe tekst dat ook aansluit bij de context van het verhaal. In de tekst komen namelijk stukken voor zoals:

“Some saw the sun, some saw the smoke, some heard the gun, some bent the bow. Caught up in the fire, we’re about to explode”. “Heaven, we hope, is just up the road”.

Dit slaat volgens mij op een innerlijke oorlog, een oorlog met je eigen gedachtegang, je brein, je mentale ‘ik’. Het verlangen naar een hemel was net zoals zij verlangden naar een wereld zonder oorlog, een wereld waarin iedereen rustig zijn of haar leven kon leiden en een leven waarin kinderen zonder problemen konden opgroeien. Geen gevechten, geen oorlog, geen gevaar.

Nu, op dit eigenste moment, heerst er geen oorlog, maar toch voelt het niet als de hemel. 

In plaats van oorlog, kwamen er andere, vreselijke maatschappelijke handelingen en gedachten. We denken misschien dat de oorlog voorbij is, maar het racisme bijvoorbeeld, leeft nog. En sterker als ooit.

Als we denken dat onze huidige samenleving perfect is, denken we verkeerd. Ook als we denken dat WO II de laatste was, denken we volgens mij opnieuw verkeerd.

“Some heard the gun”, natuurlijk weerspiegelt dit een oorlog. Het geluid van geweren hen alom bekend. Na een tijd klonk dit geluid hen zo normaal in de oren, het werd een soort van automatisme. Een trauma voor het leven. Er valt niet aan te ontsnappen. Niemand kon er aan ontsnappen. En dit wordt opnieuw in verband gebracht met deze psychologische  oorlogsroman.

Het liejde draagt een zekere triest met zich mee. Moest dit boek verfilmd worden zou ik het als theme song kiezen voor deze film.

Yann Tiersen – Comptine d’un autre été

Tot slot koos ik voor een piano liedje, gecomposeerd door Yann Tiersen, namelijk “Comptine d’un autre été”. Ik weer niet of het liedje reeds al bekend is, al dan niet zou ik het zeker eens beluisteren en je zal zien, je zal er gewoonweg stil van worden.

Deze song draagt opnieuw zo’n pijn met zich mee, maar dat kan ook louter en alleen mijn interpretatie ervan zijn. Namelijk op de begrafenis van iemand die me zeer dierbaar was, werd dit lied ook gespeeld door iemand op piano. Een wonderbaarlijk moment om te koesteren voor de rest van mijn leven.

Ook past het perfect in het plaatje van “de aanslag”. Ik zou het in de verfilming ergens plaatsen op het moment waar Anton’s ouders weggevoerd worden.  Ook zal hij dit moment voor de rest van zijn leven koesteren. Daar zie je een mooie gelijkenis.

Hij zal dit beeld nooit meer uit zijn gedachten kunnen wissen, zo’n pijn... De allerlaatste herinnering, het gevoel dat de tijd van afscheid nemen nu wel degelijk aangebroken is... De realiteit is zo hard, zo broos.

Maar toch zal je het moeten proberen te aanvaarden en je leven weer op de rails krijgen. Niet altijd even gemakkelijk. Dit proces verloopt namelijk met vallen en opstaan.

Dat zien we maar al te vaak in het verhaal. Elke episode opnieuw komt hij weer iemand tegen die hem zijn verleden weer zal doen oprakelen. En elke keer opnieuw is dit weer een steek, tot in het diepste van zijn hart. Net zoals wij gebeurtenissen meemaken die ons vaak zwaar kwetsen.

Elke keer opnieuw komt hij ook een stapje dichter bij zijn “echte verleden”, het verleden dat hij onbewust trachtte uit te wissen uit zijn gedachten, uit zijn geschiedenis.

Maar eigenlijk had hij de waarheid en zijn verleden gewoon verdrongen, tot in zijn onderbewustzijn. Vroeg of laat zal dit onderbewustzijn de bovenhand nemen en zal alles beetje bij beetje duidelijk worden. Ook dit zal hem maar al te vaak kwetsen, maar dit behoort nu eenmaal tot het verwerkingsproces en tot de loop van het leven.

Zo, dat waren mijn persoonlijke soundtracks, voor als er ooit een verfilming zou komen. Ik hoop dat ik jullie hierdoor iets of wat meer inzicht gegeven heb in de manier hoe dat ik “de aanslag” ervaren heb.

14/11/14

Nick