Recensies

Recensie: Petry- 'De maagd Marino'

Petry begint zijn 5^de roman met het einde ervan. Het fatale einde, dé destructieve gebeurtenis waardoor Marino’s leven voorgoed zou veranderen. De krankzinnige eindscène wordt even hard en bloederig voorgesteld als hij ook was, denk ik. Bruno Klaus wou al een tijdje uit het leven stappen en vroeg Marino Mund om hulp. Marino bond Bruno vast in zijn kelder en sneed koelbloedig zijn edele delen af. Je zou denken: ‘Hoe ziek moet je zijn in je hoofd, eer dat je zoiets zelfs maar durft te overwegen?’, maar dit is exact hoe Bruno het wou. Alles verliep namelijk volgens een strak opgesteld schema, zelfs zijn graf was al van tevoren gegraven. Een op voorhand geregelde zelfmoord, ja, dat was het.

Nadat hij een lange lijdensweg onderging, legde Bruno het loodje, waarna meneer Mund koelbloedig de geslachtsdelen en stukken van de billen invroor met de bedoeling deze later op te eten. Na deze eerste pagina’s gelezen te hebben denk je even bij je zelf: ‘wat heb ik nu eigenlijk gelezen?’, je kan het niet goed plaatsen..

Het boek is gebaseerd op een waargebeurd verhaal, namelijk op ‘de kannibaal van Rotenburg’. In 1996 veroorzaakte een zaak in verband met kannibalisme een hele heisa in Duitsland. ‘De maagd Marino’ weerspiegeld perfect het verhaal van een alles kapot makende liefde, een romance dat zo destructief is, dat het eindigt in een zwart gat. Bruno en Marino leven beide in een fictieve wereld waardoor hun irreële gedachten helemaal niet zo gek lijken in hun eigen ogen.

Doorheen de zesentwintig hoofdstukken waarin het boek opgedeeld is, onderga je een soort van catharsis. Door de vele informatie dat je te weten komt over beide personages, krijg je enorm veel inzicht in hun gedachtegangen. Hoofdstuk na hoofdstuk, wordt het steeds duidelijker waarom men zo’n gruwelijke daad zou plegen. Hun levens worden zeer eenzaam en alleen voorgesteld. Ze hadden niet veel meer om voor te streven. Marino had namelijk enkel nog zijn moeder (die onlangs overleed) en leidde een zeer asociaal leven. Bruno had ooit een bruisend leven, maar ook zijn wereld stortte ineen na zijn ontslag aan de universiteit, waar hij literatuurprofessor was. Beide vielen ze in een kille leegte.

Het grootste deel van het boek werd geschreven door Marino, vanuit zijn cel. Na het proces rond deze koelbloedige (zelf)moord, werd hij namelijk veroordeeld tot een celstraf. In de gevangenis kreeg hij regelmatig bezoek van de flamboyante advocate ‘Eveline Tits’, voor wie hij een hevige passie koesterde. Marino is zo eenzaam in zijn ijskoude cel, maar alleen is hij nooit. Dat blijkt uit het motto van de roman: 'Und kann ich nur einmal recht einsam sein, dann bin ich nicht allein'. ‘

Wat ergens wat eigenaardig overkomt, is dat het lijkt alsof Marino dit boekt helemaal niet schrijft, hij is namelijk ook niet in de wieg gelegd voor de literatuur. Mund is een man van weinig woorden en weet zich moeilijk uit te drukken, hij is helemaal niet expressief of sociaal aangelegd. Het boek werd geschreven vanuit het perspectief van de ‘ik’-persoon, waardoor je perfect de gedachtegangen van beide personen volgen kan, vermits Bruno’s geest toch via Marino’s lichaam de gebeurtenissen uitdrukt.

Marino representeert een leeg lichaam met weinig inhoud, iemand die niet goed weet hoe om te gaan met bepaalde situaties, een maagd, een beetje wereldvreemd zelfs. Bruno stelt juist het tegenovergestelde voor, een persoon dat alles poëtisch weet te omschrijven, een docent literatuur en op de koop toe nog een porno-verslaafd iemand ook. Slechts één punt hebben ze gemeen, de eenzaamheid, de leegte en het verlangen naar het opvullen van deze leegte. Ze vinden elkaar als twee complementaire componenten. Ze hebben elkaar nodig en ook weer niet. Ze zijn net zoals Yin en Yang, apart stellen ze weinig voor, maar samen voelen ze elkaar perfect aan. Wanneer ze samen zijn vormen ze een soort van trance, waardoor ze tot de gekste dingen in staat zijn, dat kon je wel ervaren gedurende het hele verhaal.

Ook al is er ‘een hoek af’ aan dit verhaal, toch heb ik volop genoten van dit boek. Het boek is poëtisch, humoristisch en enorm controversieel, wat zeer vernieuwend is én ook nodig is in deze 21^ste eeuw. Men zou de haat-liefde relatie, de leegte en de poëzie van de eenzaamheid tussen twee personen niet beter kunnen omschrijven, dan dat Petry dit doet.

14/03/15

Nick Daman