Leesautobiografie

Leesautobiografie: ''Nick Daman''

Het begon allemaal toen ik een peuter was, al van kleins af aan was ik enorm gefascineerd door prentenboeken. Ik verslond het ene boekje achter het andere. Ook al kon ik nog niet lezen, toch was het bladeren door de boekjes mijn favoriete bezigheid. 

Als kleuter evolueerde mijn verslaving voor boeken steeds meer en meer.  In de kleuterklas lazen de juffen vaak verhaaltjes voor, tot mijn grote verheugenis. Wanneer ze zeiden dat het tijd was voor een verhaaltje stond ik altijd direct als eerste te popelen. Zelfs thuis wou ik niet slapen gaan voordat mijn ouders een aantal verhaaltjes hadden voorgelezen (soms tot hun grote ergernis). Ik had namelijk een groot verzamelboek vol met sprookjes, dit boek ga ik trouwens gegarandeerd bijhouden om deze verhaaltjes later zelf voor te lezen aan mijn kindjes. Dit groot boek was mij op dat moment het meest dierbaar, ik nam het echt letterlijk overal mee naartoe. 

Toen ik naar de lagere school ging, besloot ik zelf aan de slag te gaan. Eenmaal toen ik het lezen grondig onder de knie had ging ik zelf op verkenning in de bibliotheek. Elke week gingen we namelijk met de klas naar de bib om er daar een paar boeken uit te lenen. Deze mochten we dan mee naar huis nemen en moesten de weer erna weer binnengebracht worden. Ik denk dat ik er in die periode ongeveer elke week 1 las, op mijn eigen tempo en niveau wel te verstaan. 

De boeken die mij echt nauw aan het hart lagen gedurende mijn jaren in de basisschool waren vooral de boeken van auteurs Marc De Bel & Patrick Lagrou. Waarschijnlijk wel de favoriete jeugdschrijvers van vele jongeren. Als ik van elk van hen een favoriet boek zou moeten kiezen, zou ik dat in de eerste instantie waarschijnlijk niet kunnen, het zou namelijk een hartverscheurende keuze zijn maar uiteindelijk zou mijn keuze gaan naar de boeken ‘Blinker en de blixvaten’ van Marc De Bel en ‘Het beest van de Canigou’ van Patrick Lagrou. Ik weet niet waarom maar deze verhalen zullen voor de rest van mijn leven in mijn geheugen gegrifd staan. Ik heb ze elk een aantal keer gelezen en ze zijn echt fantastisch geschreven. Zowel het verhaal zelf als de manier waarop zij deze boeken schreven sprak en spreekt mij nog steeds aan.

Een ander boek dan dat mij ook lang zal bijblijven is het boek ‘De grote vriendelijke reus’, of ook wel ‘De GVR’ genaamd, van auteur Roald Dahl. Ik herinner mij het boek nog zeer goed zelfs. Ik zat in het tweede leerjaar, bij juf Els (mijn lievelingsjuffrouw voor als het u zou interesseren). Zij las dit verhaal vol enthousiasme voor in de klas. Zoals haar heb ik nog nooit iemand anders een verhaal weten voor te lezen, echt fantastisch. Het was een zeer dik boek dus las ze elk laatste half uurtje van de dag een stukje voor. Naar dit half uurtje keken we met z’n allen heel de dag uit.

Ze had ons allemaal mee in het verhaal en we keken op tegen het einde van de dag, we wisten namelijk dat we dan weer een dagje zouden moeten wachten voor al eer we het vervolg zouden te weten komen op dit spannende verhaal. Toen het verhaal na enkele weken eindelijk helemaal voorgelezen was besloot ik het boek zelf eens te lezen, in mijn eentje. Dit was een echte uitdaging maar uiteindelijk lukte het me wel. Ook heb ik nog de verfilming van het boek bekeken maar tot mijn grote teleurstelling had deze niet hetzelfde effect als ik gehoopt en verwacht had. Ik dit geval verkies ik dus het boek.

Alles veranderde echter volledig toen ik mijn lagere school beïndigde en naar ik naar het 1^e middelbaar ging. De stapels huiswerk werden steeds maar groter en groter en het leek wel of de testen zich continu voor mijn eigen ogen vermenigvuldigden. Het was echt wennen en er bleef uiteindelijk nog maar weinig vrije tijd voor mezelf over, dat betekende dus ook veel minder tijd voor boeken... En vanaf dat moment begon mijn liefde voor boeken eigenlijk met de seconde te verwateren. In de lagere school las ik ook voor mijn plezier, je werd nooit (of toch zelden) verplicht een boek te lezen maar dat werd helemaal anders in het middelbaar. Hier kozen de leerkrachten de boeken die jij zou lezen en dat vond ik eigenlijk helemaal niet zo fijn. Ik creëerde bij wijze van spreken een soort van afkeer tegen boeken. Ze konden mij helemaal niet meer bekoren. De liefde was helemaal verloren. 

De enige boeken die ik vrijwillig las gedurende mijn 5 jaren in het middelbaar tot nu toe, waren de Harry Potter- boeken, geschreven door auteur J.K. Rowling. Dit waren de enige boeken dat mijn verwachtingen konden inlassen. Deze las ik dan ook wel met veel plezier. 

De boeken die opgegeven worden in de klas lees ik uiteraard ook nog wel. Hier en daar zit er wel eens een aangenaam boek bij maar nooit heb ik echt het gevoel dat ik me vermaak tijdens het lezen van deze verplichte boeken... Hierbuiten lees ik zelden nog een boek, dit vind ik ergens wel spijtig. Misschien verandert mijn visie over ‘het lezen’ nog wel in de toekomst, misschien ook niet. Wie weet verandert mijn mening dit jaar wel al, ik wacht alvast vol spanning af naar een aantal leuke, spannende maar vooral boeiende boeken die mij helemaal zullen meenemen in het verhaal.

Nick Daman,
15/09/14